Take no pity

Zawsze chodzi z parasolem, w kieszeni nosi zwyczajnie wyglądający długopis, który jak się wie, co nacisnąć, bajerancko świeci, robi bzzzzzzzzzzzzzz i czyni cuda; co chwilę zakłada i zdejmuje okulary, przez swoją próżność nie rozpoznaje ludzi z daleka, jest beznadziejnym daltonistą, spóźnialskim i zapominalskim, robi z igły widły, wymądrza się, pospolicie cierpi w samotności, ciągle kłamie i sam nie wie, co mówi, dlaczego i kiedy... To cały Kurt Pity, niekiedy przedstawiający się jako Marcus, John albo jeszcze inaczej. Na dokumentach podpisuje się jako Autor. I nie, nie ma pojęcia, dlaczego. W mieście jest od samego początku, jeśli ktoś wie, jak ten człowiek bez nadprzyrodzonych zdolności, lecz o niespotykanym wnętrzu (rozpatrywać dosłownie) tutaj trafił, nie przyznaje się do tych sensacji. Wynajmuje kawalerkę, a na samym środku jego ciasnego, jedynego pokoju, znajduje się - uwaga! - coś na kształt pomieszczenia dla obsługi, takiego z miotłami i innymi tajemnymi przyrządami, zamknięte na cztery spusty, niewiele szersze niż drzwi, zaklejone tabliczkami o treści jasno dającej do zrozumienia przechodniowi, że ma spadać. O jedną ze ścian stoi oparty wyliniały mop. Budka po prostu zajmuje sobie spory kawałek miejsca, razi w oczy ostrzeżeniami wszelakiej maści i uparcie pozostaje nieodgadnioną zagadką. Kurt stara się ją ignorować, w przypływie irytacji kopie w drzwi, przynajmniej się na coś przydaje - i Kurt, i budka.

Jeśli zobaczysz kogoś wpadającego na latarnie, to będzie to prawdopodobnie Kurt. Jeśli ten ktoś będzie się upierał, że tej latarni tutaj nie ma, to na sto procent nie dowierzasz właśnie wyjaśnieniom Kurta. Bądź ostrzeżony - on będzie jeszcze gadał, gadał, gadał i gadał. I cię nie wysłucha. I ma fatalne poczucie humoru. I wyrzuci twoje imię z bazy danych po jakiejś minucie. Ale jak będziesz potrzebować pomocy, przedstaw się raz jeszcze i on ci tej pomocy udzieli. Tylko pamiętaj, żeby go podziwiać, chwalić i wmawiać, jakim to nie jest bohaterem, i jak to właśnie on jest potrzebny ze względu na wyjątkowy charakter i umiejętności. Motywuje go to do działania.

Nie zna litości, pojęcia "oszczędzanie" i "wypłacalność", maszyny się go nie słuchają, za to słowami zbawiłby świat, gdyby skojarzył, że jest taka potrzeba. Bez obaw, zbyt szybko to nie nastąpi. Zresztą, wyobraźcie sobie gościa, który jak wstaje rano, musi przeczytać z kartki jak ma na imię i dlaczego nie Autor (ma to podkreślone na czerwono i otoczone wykrzyknikami) - ktoś taki potrzebuje rozgarniętego i cierpliwego asystenta, a Kurt nie ma kasy, żeby takiego zatrudnić. Sam nie radzi sobie z dobraniem skarpetek do par. Różowy, czy czarny- i to kolor, i to kolor, niczym się w zasadzie nie różnią, szczegóły są nieistotne. 

Ile ma lat? Na oko dwadzieścia parę. Upiera się, że musi mieć więcej. Jak to uzasadnia? Tak mu się wydaje, zaraz po przebudzeniu. W ogóle notorycznie miewa jakieś nowe pomysły, co do własnej osoby, lecz za chwilę zmienia zdanie. Bo tak naprawdę, niewiele pamięta. W głowie kłębią mu się wspomnienia, dziwaczne i niezrozumiałe. W snach spotyka ludzi i istoty, jakich ten świat nie zna. Czy to wariactwa zmęczonego, a może i przy tym szalonego mózgu, czy realne zdarzenia z przeszłości? Byłoby świetnie, gdyby sobie przypomniał choćby kawałek czegoś sensownego. Numer konta w banku, tak na dobry początek.

Ile ma kończyn? Cztery, ale dla świętego spokoju, regularnie sprawdza.

Ile ma głów? Tylko jedną, za to wielką od zmartwień i wiedzy.

Ile ma serc? Dwa. Przepełnione chaosem aż po same brzegi.

I tak na koniec: kto ma klucz do tej przeklętej budki?

________________________________________

No i tyle. Spoiler i rozwianie wątpliwości tych, co się domyślali:

Kurt jest... [dramatyczna muzyka] Władcą Czasu [koniec dramatycznej muzyki, grom]

Karta skończona, może będzie zmieniana. Zdjęcia dwa, bo co sobie będę żałować.

Wątki, to najlepiej takie wątkowe. Z jedną nóżką bardziej albo mniej.

Powinnam już skończyc smęcić.

No to kończę.

Cześć.
:>